被遺忘的東京法庭
五十年前，日本在第二次世界大戰中的主要主角被判刑。但在七個死刑被執行後，巨大的沉默立即開始....。
DAAN BRONKHORST12 September 1998, 00:00:00
儲存
分享到
這將會是人類歷史上最偉大的審判」，美國檢察官約瑟夫-基南（Joseph Keenan）在 1946 年 5 月東京審判開始時如此吹噓。事實也確實如此。在紐倫堡審判和東京審判中，後者不僅是最困難的，也是範圍最廣的。東京審判 "也被證明是數十 年來國際司法的最後一次巡迴審判。直到 45 年後，前南斯拉夫戰爭爆發後，聯合國安全理事會才召開新的國際法庭。它從來就不是一個「受歡迎的」審判。它沒有引發令人興奮的電影或引人入勝的書籍。東京'是一個涉案者似乎希望盡快忘記的審判。幾乎每個人都基於各種原因，覺得審判並不完全 「合情合理」。它永遠無法媲美在紐倫堡上演的那場氣勢恢宏的戲劇。
東京的規模尤其令人印象深刻。1948 年 11 月初，法庭舉行最後一次審判，共審理了 27 名被告，聽取了 419 位證人的證詞。印製的判決書超過一千一百頁。完整的審判筆錄約有五萬頁。法庭的錄影帶有三萬卷。幾十年後，這些審判文件才出現在印刷品中。日本導演小林正樹（Masaki Kobayashi）成功地根據這些電影資料編輯了一部紀錄片。
在戰爭結束時，英國傾向於剷除德國和日本的罪魁禍首。'抓住最大的罪犯，在某天早上毫无征兆地枪毙他们，然后向全世界宣布他们死了。
但美國人特別抵制這一點。
因此四巨頭於1945年7月在波茨坦宣佈：
「我們並不打算將日本人作為一個種族來奴役或作為一個國家來滅亡，但對於他們所有的戰爭罪行，包括對我們的戰俘所犯下的暴行，我們將嚴懲。
在《時代》雜誌的一篇專題文章中，這家美國周刊將其與紐倫堡法庭作了明顯的比較，紐倫堡法庭在六個月前開始，並將在六個月後結束。
紐倫堡的表演者選擇了簡單的裝飾。崇高的理念才是應該定下的基調。
但東京法庭的電影燈光仍然最能暗示在霍利伍德的首演。而法庭的做法，就目前而言，讓人聯想到一個三流的巡迴演出公司，可能會在紐倫堡演出一場'。
5 月的那一天，28 名日本人站在被告席上，他們都是日本在中國、韓國、印度和其他國家發動戰爭近 18 年間的高級軍官和大臣。
最著名的被告是東條將軍（Tojo General），他曾領導 1941 年對珍珠港的襲擊，將美國卷入世界大戰。
與他們對辯的是來自許多國家的 11 位法官和 11 位檢察官。他們每個人都清楚地記得紐倫堡法庭的例子。就像在紐倫堡一樣，檢察官不斷試圖證明 「反和平陰謀」。
但日本的政策並非如此。
幾名被告在審判前甚至從未見過面。他們通過軍事和外交手段追求自己的利益。
39 歲的羅林 (Bert Röling)是法官團的荷蘭成員，他是少數從一開始就意識到這一點的參與者之一。他在審判期間就已經表達了自己的懷疑。約 30 年後，當現任前南國際刑事法庭庭長安東尼奧-卡塞塞（Antonio Cassese）接受他的長篇訪談時，他更加明確地表達了自己的懷疑。
日本被告根本沒有良心不安。
也許我可以用莎士比亞的《馬克白》來解釋兩者的不同。
馬克白殺了國王之後，他無法承受良心的負擔。
在這種情況下，
你可以承認自己有罪，
也可以扼殺自己的良知。
麥克白做了後者，他犯下更多的罪行，無謂的罪行，
像是殺害小孩和婦女，只是為了使自己變得堅強。"馬克白的反應就像黨衛隊一樣。
那些是殺人無用的惡棍。
日本領導人則不然。那些人並不敬畏潛在的受害者，因為如果他們有目標，他們會為達成目標不擇手段。
但他們不是虐待狂，不是為殺戮而殺戮。
在戰爭期間，每天早上都會向部隊宣讀如何做人：
對人民要體面，如果你是勝利者，對你的敵人要寬容。
他作為法庭的第一位參與者登上了聖潔的富士山。他在東京與日本人組成的弦樂四重奏中演奏小提琴。但由於他對日本機器的看法，Röling 頗為孤立。
法庭主席、澳大利亞人威廉-韋伯爵士（Sir William Webb）甚至在審判開始時就充滿敵意。儘管他承諾 「不畏懼、不偏袒、不偏袒 」地伸張正義，但他清楚地表明，他是把被告當作重罪來處理的。
Webb 的行為經常如此粗暴，以至於 Röling 一度懷疑「Webb 究竟是個笨蛋還是個惡棍」。
美國檢察官 Joseph Keenan 也不是溫和的特質，他是政治任命的：
杜魯門總統希望他遠離芝加哥，因為他是一個尖銳的黑道分子。
據報道，基南有時在法庭上喝得酩酊大醉，他遠不是一流的律師，羅林認為他無法勝任此職。
在紐倫堡，美國檢察官傑克遜（Robert Jackson）以卓越的才能和魅力嶄露頭角，東京因此再次輸給了紐倫堡。
韋伯認為應該對日本天皇裕仁提出個人指控。
Keenan 則堅決反對，這是美國政府的明確指示。
小林（Kobayashi）的紀錄片展示了基南在法庭上的表現，雖然不是很精妙，但很有效，一步步引導東條將軍作證，天皇應被免除所有責任。
然而，兩難的局面繼續為整個審判蒙上陰影。
直到 1948 年 1 月，麥克阿瑟（MacArthur）將軍的一項命令才給了決定性的答案：
天皇不會被起訴。
荷蘭的指控是在後期才提出來的，完全是基於日本人在東印度所犯下的暴行。
在這方面，荷蘭檢察官 W. Borgerhoff Mulder 並沒有留下深刻印象。
他糟糕的英語知識是一個障礙。
Borgerhoff Mulder 首先想表明，日本人為了 「戰後在東印度維持立足點」，助長了東印度的獨立追求。
他在日本的反人類罪行方面比較成功。
他憶述了戰俘被處決、集中營中缺乏食物、家庭分離、「慰安婦 」被迫賣淫等情況。這些都是嚴重的事實，有許多文件證明。
經過一年半的時間，法官們退庭七個月進行審議。
最後，Webb 庭長又花了一個星期來解釋裁決。沒有人被判無罪。包括東條將軍在內的七名被告被判處絞刑。
相比之下，在紐倫堡，24名被告中有12人被判死刑。16 名被告被判終身監禁，另外兩名被告被判較短刑期。
在東京的最後一名被告，極右翼宣傳家大川周明（Okawa Shumei），成功地逃避了法律的制裁。在審判的第一天，他打了被告席上排在他前面的東條將軍的頭--這是小林紀錄片中的另一個精彩畫面。
他被帶走接受精神治療。
Röling仍然懷疑Shumei是否為了逃避懲罰而假裝精神錯亂。
在判刑時，每位法官都有機會解釋自己的觀點。
結果，意見的分歧並沒有騙人。
韋伯主席的解釋最令人驚訝：
他一直反對死刑，因為如果天皇有責任而沒有被起訴，那麼其他人就不能被絞死。
法國法官則完全不想承擔任何責任：
「法庭在有瑕疵的程序後做出的判決不可能是有效的判決」。
菲律賓法官本身也是日軍「死亡行軍」的倖存者，他認為所有被告的監禁刑罰都太輕了。
印度法官的看法剛好相反：
他希望判被告無罪釋放。根據他的說法，「侵略戰爭」的指控純屬虛構：戰爭總是來自兩個方面。他認為，不存在「像紐倫堡事件那樣由上層組織的卑鄙行為」。他說，反和平罪不是戰前的罪行，因此任何人都不能因此受審。戰爭罪才算。
Röling認為其中一項死刑（唯一一個平民的死刑）是不合理的。他說，有三個被告應該因為戰爭罪行而被處以死刑，而不是監禁。
法官之間的分歧、對是否審判了正確的人的懷疑、被證明是不適合的緊身衣的命令：
這些都不是成功故事的要素。
直到 1977 年，兩位荷蘭人 Röling 和刑法專家 Frits Rüter 才將審判文件全文出版。
1989 年，歷史學家 Van Poelgeest 檢查了荷蘭對法庭的實際貢獻。
1989 年，歷史學家 Van Poelgeest 檢查了荷蘭對法庭的實際貢獻。
荷蘭政府幾乎沒有介入。
Bert Röling 在法庭審判後投入外交工作，但很快就與外交事務部鬧翻。
之後，他在格羅寧根成立了一個和平問題研究所。
1973 年，他獲邀擔任外交事務國務秘書一職。但他拒絕了，並引用歌德的話說：「只有站在一邊的人，才能問心無愧。
20 世紀 40 年代，日本領導層確實下令犯下了一樁徹頭徹尾的戰爭罪行。日本曾對中國戰俘試用生物武器；據稱有兩千名戰俘在實驗中死亡。
然後主席說：
''這是什麼故事？''它根本沒有出現在起訴書中。
安東尼奧-卡塞塞（Antonio Cassese）在羅林死後稱其為法庭「最敏感的良知」。
現在要由卡塞塞來兌現這份良知了。
紐倫堡和東京的審判仍可被稱為「勝利者的正義」，但現在真正由國際社會作出判決。
南斯拉夫和盧旺達法庭不會判死刑。
另一個不同之處是：
「侵略」並非審判的重點。
關於這個判決，Röling 可能已經在墳墓裡轉世了。
誠然，在東京時，他在技術上還未將侵略視為法律依據，但從那時起，他就一直爭論要將侵略視為法律依據：
「發動戰爭的人都知道會有成千上萬甚至上百萬的人死亡。沒有比這更嚴重的罪行了。"
卡塞塞還將東京最重要的教訓銘記於心：
只有公眾輿論將其結果放在心上，法庭才最終具有真正的意義。
卡塞塞在就任時宣佈："正義不僅要得到伸張，還必須顯而易見地得到伸張。因此，現在前南刑庭每天都能被上百個有興趣的人在一扇和整個房間一樣大的窗戶後面關注著。因此，也有了廣泛的媒體參與，卡塞塞和其他相關人員也願意一次又一次地解釋來龍去脈。前南刑庭在國際上極具吸引力。小林的紀錄片《東京審判》將於9月17日12:00-18:00在荷蘭阿姆斯特丹Calypso舉行的大赦電影節上放映。
透過 DeepL.com（免費版）翻譯
透過 DeepL.com（免費版）翻譯
透過 DeepL.com（免費版）翻譯
Het vergeten tribunaal van Tokio
Vijftig jaar geleden werd vonnis gewezen tegen de Japanse hoofdrolspelers in de Tweede Wereldoorlog. Maar meteen na voltrekking van zeven doodvonnissen begon het grote zwijgen....
DAAN BRONKHORST12 september 1998, 00:00
Bewaren
Delen
'DIT ZAL het grootste proces zijn in de geschiedenis van de mensheid', pochte de Amerikaanse aanklager Joseph Keenan bij het begin van het tribunaal van Tokio in mei 1946. En dat werd het inderdaad. Van de processen in Neurenberg en Tokio was het laatste niet alleen het moeilijkste, het was ook het omvangrijkste. 'Tokio' zou tevens gedurende decennia de laatste krachtsinspanning blijken te zijn van de internationale rechtspraak. Pas 45 jaar later riep de Veiligheidsraad van de VN een nieuw internationaal tribunaal bijeen, na de oorlog in voormalig Joegoslavië.In de herinnering leefde en leeft het Tokio-tribunaal nog nauwelijks voort. Een 'populair' proces was het nooit geweest. Het leidde niet tot het verschijnen van spannende speelfilms of meeslepende boeken. 'Tokio' was een proces dat de betrokkenen schijnbaar zo snel mogelijk wilden vergeten. Bij vrijwel ieder van hen leefde, om uiteenlopende redenen, het gevoel dat het tribunaal niet helemaal 'klopte'. Dat het nooit had kunnen tippen aan het imponerende drama dat was opgevoerd in Neurenberg.
Tokio imponeerde vooral door zijn omvang. Toen het tribunaal begin november 1948 zijn laatste zitting hield, waren er 27 verdachten berecht en 419 getuigen gehoord. Het gedrukte vonnis telde ruim elfhonderd pagina's. Het complete proces-verbaal omvatte juist geen vijftigduizend bladzijden. De filmopnamen van het tribunaal bestonden uit dertigduizend rollen. Pas na tientallen jaren verschenen de processtukken in druk. En slaagde de Japanse regisseur Masaki Kobayashi erin uit het filmmateriaal een documentaire samen te stellen.Dat de aanstichters van de Tweede Wereldoorlog terecht zouden staan, was aanvankelijk geen uitgemaakte zaak. Aan het einde van de oorlog wilden de Britten de verantwoordelijken in Duitsland en Japan liefst elimineren. 'De grootste misdadigers pakken, die op een ochtend zonder waarschuwing doodschieten en dan aan de wereld bekendmaken dat ze dood zijn.' Maar vooral de Amerikanen verzetten zich daartegen. Dus verklaarden de Grote Vier in Potsdam in juli 1945: 'Het is niet onze bedoeling dat de Japanners als ras tot slavernij zullen worden gebracht of als natie vernietigd worden, maar er zal streng recht worden gesproken over al hun oorlogsmisdaden, met inbegrip van wreedheden die jegens onze gevangenen zijn begaan.'Op 3 mei 1946 verklaarde het 'Internationale Militaire Tribunaal voor het Verre Oosten' zich voor geopend. In een artikel dat Time eraan wijdde, maakte het Amerikaanse weekblad de voor de hand liggende vergelijking met het tribunaal van Neurenberg, dat zes maanden eerder was begonnen en zes maanden daarna zou eindigen. 'De impresario's van Neurenberg hebben een eenvoudige aankleding gekozen. Het is de verhevenheid van het idee dat de toon moet zetten. Maar de rechtszaal van Tokio met haar filmlampen suggereert nog het meest een première in Holywood. En de praktijk van het tribunaal doet vooralsnog denken aan een derderangs reisgezelschap dat een voorstelling van de Neurenberg-show mag geven.'
Op die dag in mei zaten 28 Japanners in de beklaagdenbank, allen hoge officieren en ministers uit de periode van bijna achttien jaar dat Japan in China, Korea, Indië en andere landen oorlog had gevoerd. De bekendste beklaagde was generaal Tojo, die in 1941 de aanval op Pearl Harbour had geleid, waardoor de Verenigde Staten bij de wereldoorlog betrokken raakten. Tegenover hen zaten elf rechters en elf aanklagers, uit evenzovele landen. Ieder van hen had het voorbeeld van het Tribunaal van Neurenberg duidelijk voor ogen.Dat bleek gaandeweg een belangrijk obstakel voor een goede rechtsgang. De aanklagers probeerden, net als in Neurenberg, steeds maar een 'samenzwering tegen de vrede' aan te tonen. Maar zo had de Japanse politiek niet gewerkt. Verscheidene verdachten hadden elkaar voor het proces zelfs nooit ontmoet. Ze hadden hun eigen belangen nagestreefd, met militaire en diplomatieke middelen. En ze hadden zich bij elke beslissing verscholen achter de uiteindelijke goddelijke wens van de keizer.Een van de weinige deelnemers die zich dat van meet af realiseerden, was de 39-jarige Bert Röling, het Nederlandse lid van het college van rechters. Hij liet al tijdens het proces zijn twijfels merken. Veel uitgesprokener deed hij dat zo'n dertig jaar later, toen Antonio Cassese, nu president van het Joegoslavië-tribunaal, hem een lang interview afnam.'Er was geen sprake van overeenkomst tussen de processen van Neurenberg en Tokio', zei Röling tegen Cassese. 'De Japanse beklaagden hadden helemaal geen slecht geweten. Misschien kan ik het verschil het best uitleggen met Shakespeare's Macbeth. Nadat Macbeth zijn koning heeft gedood, is hij niet in staat de last van zijn geweten te dragen. In zo'n situatie kun je je schuld toegeven of je kunt je geweten doden. Dat laatste doet Macbeth, door meer misdaden te begaan, zinloze misdaden, zoals het vermoorden van kinderen en vrouwen, alleen om zichzelf te harden.'Macbeth reageerde zoals de SS'ers het deden. Dat waren schoften die nutteloos moordden. Zo niet de Japanse leiders. Die hadden geen ontzag voor mogelijke slachtoffers, want als ze een doel hadden, dan deden ze alles om het te bereiken.
Maar ze waren geen sadisten, ze waren er niet op uit te moorden om het moorden. Gedurende de oorlog werd elke ochtend aan de troepen voorgelezen hoe ze zich moesten gedragen: wees fatsoenlijk tegen de bevolking en als je de overwinnaar bent, wees mild voor je vijand.'Röling had zich in Japan verdiept. Hij had als eerste deelnemer van het tribunaal de heilige berg Fuji beklommen. Hij speelde in Tokio viool in een strijkkwartet met Japanners. Maar met zijn visie op het Japanse apparaat stond Röling nogal geïsoleerd. De president van het tribunaal, de Australiër Sir William Webb, was al bij de opening van het proces vijandig. Hij beloofde weliswaar een rechtspraak 'zonder vrees, voorkeur of partijdigheid', maar liet duidelijk voelen dat hij de beklaagden als zware misdadigers tegemoet trad. Webbs optreden was vaak zo bruusk, dat Röling zich op een gegeven moment afvroeg 'of Webb nu een stommeling of een schoft was'.Mildheid was evenmin een karaktertrek van de Amerikaanse aanklager Joseph Keenan. Hij was een politieke benoeming: een doortastend maffiabestrijder in Chicago die president Truman liever ver weg wilde hebben. Keenan, die naar verluidt soms dronken in de rechtszaal verscheen, was verre van een eersterangs jurist en Röling meende dat hij niet was opgewassen tegen zijn taak. Alweer verloor Tokio het daarmee op punten van Neurenberg, waar de Amerikaanse aanklager, Robert Jackson, tevoorschijn was gekomen als een man met groot overwicht en charisma.Toch leverde het koppel Webb-Keenan enig vuurwerk, door een cruciaal verschil van mening. Webb was van oordeel dat de Japanse keizer Hirohito persoonlijk moest worden aangeklaagd. Keenan was daar mordicus tegen, op uitdrukkelijke instructie van de Amerikaanse overheid. In de documentaire van Kobayashi is te zien hoe Keenan in de rechtszaal, weinig subtiel maar effectief, generaal Tojo stap voor stap tot de getuigenis brengt dat de keizer van alle verantwoordelijkheid moet worden vrijgepleit. Het dilemma bleef echter over het hele proces een schaduw werpen. Pas in januari 1948 gaf een bevel van generaal MacArthur de doorslag: de keizer mocht niet worden aangeklaagd.Het Nederlandse aandeel in de aanklachten kwam in een laat stadium aan de orde. Het was geheel gebaseerd op de wreedheden die door de Japanners waren begaan in Indië. De Nederlandse aanklager, W. Borgerhoff Mulder, maakte daarbij geen grote indruk. Zijn gebrekkige kennis van het Engels was een handicap. Borgerhoff Mulder wilde allereerst aantonen dat de Japanners het Indische streven naar onafhankelijkheid hadden aangewakkerd om 'na de oorlog vaste voet in Indië te kunnen behouden'. Daarvoor kon hij niet veel bewijs leveren.Meer succes had hij met betrekking tot de Japanse misdaden tegen de menselijkheid. Hij memoreerde de terechtstelling van krijgsgevangenen, het voedselgebrek in de kampen, de scheiding van gezinnen, de gedwongen prostitutie van de 'troostmeisjes'. Het waren ernstige feiten, met veel documentatie onderbouwd.
Maar toen de aanklacht eenmaal was ingebracht, speelden de Nederlanders en hun zaak verder geen rol van betekenis meer in het tribunaal. De verdediging ging er nauwelijks op in.Na ruim anderhalf jaar trokken de rechters zich zeven maanden terug voor beraad. President Webb had ten slotte nog een week nodig om het vonnis toe te lichten. Niemand werd vrijgesproken. Zeven beklaagden, onder wie generaal Tojo, werden veroordeeld tot de dood door ophanging. Ter vergelijking: in Neurenberg hadden van de 24 beklaagden er 12 de doodstraf gekregen. Zestien verdachten kregen levenslange gevangenisstraf, twee andere kregen kortere gevangenisstraffen. Twee verdachten waren gedurende het proces overleden.De laatste verdachte in Tokio, de ultra-rechtse propagandist Okawa Shumei, had zich aan de rechtspraak kunnen onttrekken. Op de eerste dag van het proces al had hij de man vóór hem in de beklaagdenbank, generaal Tojo, op het hoofd geslagen - alweer een prachtig beeld uit Kobayashi's documentaire. Hij was afgevoerd en onder psychiatrische behandeling gesteld. Röling bleef twijfelen of Shumei niet krankzinnigheid had voorgewend om aan zijn straf te ontkomen.Bij het vonnis kreeg iedere rechter de gelegenheid het eigen standpunt toe te lichten. De verschillen van mening bleken er niet om te liegen. De verklaring van president Webb was nog het meest verbazingwekkend: hij was tegen doodstraffen geweest, want als de keizer verantwoordelijk was en niet werd aangeklaagd, dan konden de anderen niet worden opgehangen. De Franse rechter wilde helemaal geen verantwoordelijkheid dragen: 'Een vonnis dat door een tribunaal wordt geveld na een gebrekkige procedure kan geen geldig vonnis zijn'. De Filipijnse rechter, zelf overlevende van een Japanse 'dodenmars', vond gevangenisstraffen te mild voor alle beklaagden. Recht daartegenover stond de Indiase rechter: hij wilde algehele vrijspraak. Volgens hem was de aanklacht van de 'aanvalsoorlog' een pure fictie: oorlog komt altijd van twee kanten.Rölings genuanceerde 'dissidente mening' werd in juridische kringen het meest gewaardeerd. Hij vond dat er geen sprake was van een 'van hoger hand georganiseerde gemeenheid zoals die in Neurenberg was gebleken'. Misdaden tegen de vrede, zei hij, waren vóór de oorlog geen misdrijven en daarom kon niemand ervoor worden berecht. Oorlogsmisdaden telden wel. Röling vond een van de doodstraffen (die voor de enige burger) onterecht. Drie beklaagden hadden volgens hem voor hun oorlogsmisdaden de doodstraf moeten krijgen in plaats van gevangenisstraf.De zeven executies werden meteen na middernacht op 23 december voltrokken. Direct daarna begon het grote zwijgen over het tribunaal van Tokio. Onenigheid onder de rechters, twijfel of de juiste personen waren berecht, een opdracht die een slecht passend keurslijf bleek: het waren geen ingrediënten voor een succesverhaal. Pas in 1977 lieten twee Nederlanders, Röling en de strafrechtsdeskundige Frits Rüter, de processtukken integraal in druk verschijnen. In 1984 voltooide Kobayashi zijn documentaire, een project waarvoor hij vijf jaar nodig had gehad.In 1989 ging de historicus Van Poelgeest na wat Nederland aan het tribunaal nu eigenlijk had bijgedragen. Niet veel, was zijn conclusie. De Nederlandse regering had er zich nauwelijks mee bemoeid. En van een later effect van het tribunaal op de Nederlandse beeldvorming over de Japanse oorlog was al helemaal niets te bespeuren.Bert Röling ging na het tribunaal in de diplomatie, maar kreeg weldra ruzie met Buitenlandse Zaken. Hij zette vervolgens in Groningen een instituut voor vredesvraagstukken op. In 1973 werd hem de post van staatssecretaris van Buitenlandse Zaken aangeboden. Maar hij weigerde en citeerde Goethe: 'Alleen wie aan de kant staat, kan zijn geweten zuiver houden.'Nog één zaak leidde tot een korte opleving in de publieke belangstelling. In de jaren zeventig kwam aan het licht dat de Japanse leiding wel degelijk opdracht had verstrekt tot een regelrechte oorlogsmisdaad. Ze had biologische wapens uitgeprobeerd op Chinese gevangenen; tweeduizend van hen zouden bij die experimenten zijn gestorven. De verantwoordelijken hadden van de Amerikanen immuniteit gekregen op voorwaarde dat ze al hun informatie zouden overdragen.Röling meende dat dat gegeven het tribunaal zeker had kunnen beïnvloeden. 'Het was informatie die de Amerikanen opzettelijk aan het tribunaal onthielden. Slechts eenmaal dook het op in het proces. Toen zei de president: ''Wat is dat voor een verhaal? Het komt helemaal niet in de aanklacht voor.'' Blijkbaar was het een foutje van de aanklager.'Antonio Cassese noemde Röling na diens dood 'het meest gevoelige geweten' van het tribunaal. Aan Cassese is nu de opdracht dat geweten in ere te houden. Als president van het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag leidt hij de eerste 'opvolger' van Neurenberg en Tokio.Er zijn overeenkomsten tussen toen en nu.
Opnieuw staan misdrijven tegen de menselijkheid en oorlogsmisdrijven terecht, volgens bijna precies dezelfde definities als indertijd. Verschillen zijn er ook. Waar de processen van Neurenberg en Tokio nog als 'overwinnaarsjustitie' konden worden gebrandmerkt, is het nu echt de internationale gemeenschap die het vonnis velt. Het Joegoslavië- en het Rwanda-tribunaal zullen geen doodstraffen uitspreken.En nog een verschil: 'agressie' is geen punt van berechting. Over dat besluit heeft Röling zich mogelijk in zijn graf omgedraaid. Weliswaar was hij het die, in Tokio, technisch gesproken agressie nog geen rechtsgrond vond, maar sindsdien had hij er als geen ander voor gepleit dat er wél van te maken: 'Wie een oorlog begint, weet dat er duizenden of zelfs miljoenen mensen zullen sterven. Er is geen grotere misdaad denkbaar.'De belangrijkste les van Tokio heeft Cassese ook ter harte genomen: een tribunaal heeft uiteindelijk pas echt betekenis als de publieke opinie de uitslag ervan ter harte neemt. 'De gerechtigheid moet niet alleen worden voltrokken, ze moet ook zichtbaar worden voltrokken', verklaarde Cassese bij zijn aantreden. Vandaar dat het Joegoslavië-tribunaal nu dagelijks door honderd belangstellenden te volgen is, achter een ruit zo groot als de hele zaal. Vandaar ook de ruime toegang voor de media en de bereidheid van Cassese en andere betrokkenen om ins en outs telkens weer toe te lichten. Het Joegoslavië-tribunaal is een internationale attractie. Dertigduizend filmrollen konden - vijftig jaar geleden en nadien - de zichtbaarheid van het Tokio-tribunaal niet garanderen.Kobayashi's documentaire The Tokyo Trial wordt in Nederland vertoond tijdens het Amnesty Filmfestival, op 17 september, van 12.00-18.00 uur in Calypso, Amsterdam.
沒有留言:
張貼留言
注意：只有此網誌的成員可以留言。